U Zurichu, pošto nisam mogla pronaći model, počela sam crtati autoportret. Moje lice je bilo reflektirano u drugom staklu trostranog zrcala tako da, kao rezultat dvostrukog zrcaljenja, dvije strane nisu zamijenjene. Crtala sam sebe s kosom koja teče i koja je formirala skulpturalnu, ružičasto-zlatnu masu na obje strane lica. Svaka od površina smještena jedna do druge, poput mozaika, su, po boji i obliku, podsjećale na sedef. Lice, naslikala sam plavkasto, u hladno-ružičastim i toplo-ružičastim tonovima; iza glave, površine su postavljene na isti način, formirajući arhitekturu. S velikim intenzitetom, kao da zure iz vječnosti, oči su gledale vani. Kasnije je ova slika kupljena od direktora muzeja u Moskvi; u koji grad je konačno poslana, nisam mogla saznati, u kaosu revolucije. Ono što me danas zapanjuje je činjenica da me arhitektura u pozadini i obrada površina podsjećaju, u svim aspektima, na skulpturalne forme Goetheanuma koji je izgrađen dvadeset godina poslije.
